Bandito's
Ik verheug me er wel op om terug te komen, maar eigenlijk wil ik dus echt niet weg!! Toch heb ik het ook langzamerhand wel een beetje gehad met al die observaties. Het lijkt wel alsof ik steeds maar hetzelfde aan het opschrijven ben. En dan moet het nog de computer in ook! Zo leuk als het is om ze bezig te zien, zo erg is het om steeds maar weer op te schrijven wat er gebeurt. Maar nu heb ik nog maar twee dagen observaties. Allebei in groep 7/8, de groep van de zogenaamde Bandito-Boys… Terwijl het ook Bandito-Girls zijn. De meiden zijn nog veel erger ook; dat kan ik jullie wel vertellen. Nabima bijvoorbeeld, vindt het erg leuk als je kleine stokjes in haar haar draait. Ze neemt je hand en legt die op haar hoofd - en jij moet dan zitten te draaien en pulken. Ik vind het natuurlijk heel erg leuk om te doen en Nabima begint altijd compleet te relaxen als ik dat doe. Maar waag het niet om je hand weg te nemen omdat je iets op moet schrijven voor je observaties!! Dan wordt ze heel erg boos op je, en het hele stokjes-spelletje wordt voor de rest van de middag veruild voor haren trekken, in hangmat springen vanuit een boom en spullen jatten. Ach wat heb je het toch zwaar als onderzoeker. :-) Maar groep 7/8 is echt verschikkelijk vermoeiend, want Nabima is maar een van de 15 ondeugende lieferds in deze groep. Sumo, Dancow, Martizen, Koko … noem maar op. Maar wat zit ik nou te zeuren, ik heb zelf ervoor gekozen om in deze groep te observeren. En eigenlijk vind ik het stiekem ook nog wel erg leuk…

Karaoke zonder WC

Een klotok

Vorige week ging Lone de wilde orangutans, die hier op Nyaru Menteng in quarantaine zitten op de release-site "Mantangai" vrijlaten. En ik heb alles laten liggen om met haar mee te gaan. En ik kan jullie vertellen: Het was gewoon geweldig! Wel ook weer vreselijk vermoeiend, maar niemand heeft ooit gezegd dat het echte veldwerk alleen maar grote lol is… De weg erna toe was al een echte uitdaging: Met de auto 5 uur over een weg waar je elke 3 minuten het hoofd stoot aan het dak van de auto, omdat er weer een hobbel in de weg was, of een gat. En dan nog bijna 3 uur met de klotok, tot we eindelijk bij het kamp aankwamen. Waar je dan vervolgens (nog) geen echte WC hebt en jezelf in de rivier moet wassen. Maar ze hadden daar wel een televisie en een karaoke installatie, midden in het oerwoud. Ongelofelijk toch??

De release operatie
De volgende dag zijn Lone en ik met twee mensen van het Forestry Departement en een veldwerker met klotoks de release-site afgevaren, om goede vrijlaatpunten te vinden. Die dan vervolgens weer aan de piloot van de helicopter, die de kooien afzet, door werden gegeven. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik had verwacht, maar dit in ieder geval niet: We stopten met de klotok voor een ongeveer 500 meter lang stuk vanaf het bos, met allemaal grashobbels en omgeven door een donkerbruin water-, modder- en soepachtig mengsel. Ik hield me opeens heel stilletjes, want ik begon langzaam te begrijpen, dat we dat vieze mengsel in moesten stappen om bij het vrijlaat-punt vlakbij het bos te komen. Met schoenen, broek en alles. En ja hoor! Dat deden we dan ook. Shit. Niet zeuren, gewoon doorlopen… Nou ja. Toen ik al 10 meter had "gelopen", tot aan mijn heupen in de modder was gezakt en bijna achterover in die prut was gevallen, riep Lone, die al veel en veel verderop was: "Oh, Meike, je hoeft trouwens niet mee te gaan, we gaan alleen even een punt zetten!" Ik begreep dat het op dat moment beter was geen antwoord te geven, maar dapper door te lopen. Leuk, heb ik dat toch ook weer eens meegemaakt.

De vrijheid in
De volgende dag was het vrijlaatdag, dan moesten we natuurlijk weer de modder in. Maar deze keer was het niet zo erg, want bu had het natuurlijk een echt doel - Om te zien hoe de orangutans in het bos verdwenen. Na anderhalf uur wachten (er waren een paar misverstanden, maar dat is normaal in Indonesie, heb ik nu geleerd) kwam eindelijk de helicopter! In een groot net hingen 4 kooien onder de heli, die hij voorzichtig neerzette. Wat een herrie en wat een wind toen die dat deed!! Er waren ongeveer 10 mannen die meehielpen de kooien uit het net te halen en ze te openen.
En toen kwam het grote moment:
De kooi ging open. En er kwam een hele duffe orangutan uit, (ze zijn natuurlijk verdoofd tijdens de vlucht met de helicopter) die even naar ons omkeek en meteen naar het bos tuimelde om in het struikgewas te verdwijnen. Ik heb hem ongeveer 30 seconden kunnen zien. Niet echt spectaculair dus. Maar ik vond het alsnog geweldig. We hebben 10 orangutans op 3 verschillende plekken vrij gelaten en elke keer was het hetzelfde beeld: een hele duffe orangutan, die heel snel verdwijnt.

Oplossen in het niets
Wat ik daaraan geweldig vond? Ik vond het geweldig, en dat is zo typisch orangutans, dat je je na 3 minuten omdraait en niet eens meer zou verwachten dat in dat bos überhaupt orangutans zitten. En dat, terwijl je net nog met eigen ogen hebt gezien, hoe ze uit de kooien kwamen. Soms zijn het net bosgeesten - in plaats van bosmensen. Zo mooi.

Geen ondersteuning
De volgende dag zijn we weer naar huis. En daar zit ik dan weer met mijn observaties en met mijn rapport. Ik zal blij zijn als ik het rapport af heb. Trouwens, ik heb mijn counterpart niet één keer meer terug gezien! Gek, he? Misschien was het toch even teveel werk voor hem, of te weinig geld? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik veel geld heb gespaard waar ik dingen mee kan doen, die meer helpen. Want hulp, dat is hier meer dan nodig, dat heb ik nu wel met eigen ogen gezien.

Dayak ogen
Ik moet jullie trouwens nog een klein succesje melden: Gisteren ging ik met de babysisters en een teknisi door het bos, toen ik verderop een java-aap zag zitten. Dat betekent dat de hele groep er zit en de java-aapleider kan heel agressief zijn. Ik zei dus tegen de teknisi, om hem te waarschuwen:"Kijk een Java-aap", en hij zei "Waar??" Haha, ik had hem het eerst gezien!! :-) Ik moest wel even lachen om mezelf, hoor..

Laatste bericht
Zo, nu ga ik weer serieus aan mijn rapport werken. De Lipi wil hem al twee weken voor mijn vertrek hebben, anders mag ik het land niet uit van de overheid, zonder te betalen… En dan ook echt betalen hoor: $100!! Nou, ik kan maar beter weer aan het werk gaan.
Tot snel en heel veel liefs,
Meike