Aankomst in Kalimantan (Borneo).
DEEL 3 (01-06-2004)
De reis naar Kalimantan ging heel snel. Als je boven Kalimatan vliegt zie je allemaal bos, het lijkt wel alsof er nooit een bedreiging is geweest - het ziet er precies zo uit als op mijn website. Alleen als je dan dichtbij Palangka Raya komt, zie je wat kaalgeslagen plekken. Ik heb de hele tijd zitten kijken naar oranje puntjes(orang utans), maar die waren er niet, jammer
En ik ben ook meteen opgehaald door de mensen hier van het vliegveld, dat heeft een hoop spanning gespaard. Palangka Raya is wel veel en veel kleiner en rustiger dan Jakarta (tja... welke stad eigenlijk niet). Hier kan ik goed leven.
Meerdere studenten
Bij aankomst op het vliegveld werd ik opgehaald door Laura, een studente uit Kanada. Ze heeft me een beetje wegwijs gemaakt. Ik slaap in de zogenaamde aula, dat is de plek waar alle onderzoekers en studenten slapen in zeven kamers. Ieder heeft zijn eigen kamar kecil (wc) en kamar mandi (badkamer). Er is een gezamelijke kookhoek. Die gebruiken we eigenlijk alleen maar voor thee e.d. omdat er voor ons in het hoofdhuis gekookt wordt.
Weekend miljonairs
En we hebben hier televisie! In Jakarta heb ik geen televisie gekeken, en hier dan in de djungle ineens wel. Ze hebben hier ook idols! Met net zoŽn Botox-trut als die van ons, hehe. En ze hebben ook lotto-weekend miljonairs, precies hetzelfde, het is gewoon gejat. Erg he, zit ik eindelijk op mijn droomplekkie en... kijk ik naar idols.
De kliniek van het centrum
De orangs!!
En toen zijn we naar de orangs gaan kijken, oh wat zijn ze lief!! Elke middag om 15.30 uur komen ze uit het bos weer terug en dan mogen de kleintjes uit de groepen op de grote speelplek nog eens met elkaar spelen. Eerst zie je alleen maar één rood oranje pluisgewoel, maar dan zie je ook grote ogjes en na een tijdje begin je de gezichten te herkennen. Ik had er al eentje die ik het liefst vondt: Po. Hij zat alleen maar dromerig zijn vruchtje te eten, terwijl alles om hem heem bewoog en speelde. Ik was toen nog in quarantaine en mocht de orangs helemaal niet aanraken. Zodra ze bij mij in de buurt kwamen werden ze weggehaald door de babysitters, of moest ik snel weglopen. In het begin vonden ze me heel erg eng, maar wat later kwamen er toch een paar erg stoere orangs op me af. De babysitters hangen overal plasticslangen op, waar de kids niet mogen komen. Die slangen vinden ze eng, uaaaah! Aan alle bomen om me heen hingen dat soort slangen.
Apenland
Hier zijn ook heel veel andere apen. Die komen overdag om naast het kantoor bananen te plukken van de pisangbomen. Of ze jatten eten uit de keuken. Het zijn javapapen (monjet ekor panjang) en ik heb wel veel respect voor ze, omdat ik bij Stichting Aap ooit door eentje gepakt ben. Ze hebben zo ongeloofelijke krachten voor hun lichaamsgrootte. Er zijn ook veel Lampongapen. De lampongapen zijn eng, vooral de mannetjes. Ik weet nog van de Stichting Aap hoe agressief ze kunnen zijn en ben echt bang voor ze. En toch is het geweldig om ze hier zomaar vrij rond te zien lopen. Ik merk hier dat ik wel veel ervaring heb met apen.
De quarantainekooien voor de apen. |
Zelfs een orangbaby aan te raken is niet nieuw voor mij. Hier merk ik wat ik heb gedaan de laatste paar jaar!
Ik zit niet meer in quarantaine
Toen mijn quarantaine tijd was afgelopen, heb ik een rondje gelopen op het station. Hier zitten echt heel erg mishandelde orangutans, het is zo zielig om te zien. Het erge is dat ik die pijn hier ook voel. Op televisie of fotos zie je het alleen maar, maar hier is het alsof jezelf mishandeld bent. Je wilt ze meteen in je armen sluiten. Er zit een mannetje met heel erg ingevallen wangkwabben en hij heeft geen bovenlip meer. Hij zat zijn ananas te slurpen en toen die mee aankeek brak bijna mijn hart. Ik hoef niet eens te weten wat het was dat hij heeft meegemaakt. Het moet iets verschikkelijks zijn geweest voor hem!!
Mijn werk gaat beginnen
Morgen ga ik met mijn onderzoek beginnen. Dan ga ik mee het bos in met de babysitters en de kleintjes. Net ben ik al eventjes op het randje gaan kijken. Ze kwamen natuurlijk weer op me af en ik aaide er eentje over zijn koppie. Wat was hij nog klein! Ze komen echt vragen om aandacht en liefde met hun grote oogjes. En het raakt me direct in mijn hart omdat ze zooooo lief zijn, allemaal!!!! Oh, wat tuttig.
U kunt zich abonneren op een mailinglist. Dan krijgt u automatisch een mailtje als Meike een nieuw reisverslag heeft gestuurd.
Abonneren op mailinglist
© 2004 PSI en 4XS2
