Eigenwijze liefde
Mijn laatste week in Jakarta heb ik weer in de dierentuin gezeten, net als bij de aankomst. Maar omdat daar geen plek meer was om te slapen, ben ik bij Ulla ingetrokken. Van Ulla had ik al eerder gehoord. "Ulla is een oud eigenwijs vrouwtje", "ze is moeilijk", "ze kan wel kattig doen" en nog meer van dat soort dingen zeiden mensen over haar. Nou, ik was wel benieuwd... Ulla is een Duitse en ze heet eigenlijk "Ulrike Freifrau van Hellen", dat is een hele titel, hoor. Ze is een vrouw van 84, en ze heeft de meeste tijd van haar leven in een huisje in de dierentuin (rondom het Primate Center van Willie) gewoond. Daar heeft ze haar hele leven voor de orangutans gezorgd die of geconfisceerd werden, of in de dierentuin geboren werden. Toen was het nog niet zo, dat dieren in een dierentuin hun kinderen zelf mochten opvoeden. Ulla heeft een "Bundesverdienstkreuz" gekregen en nog tientallen meer van dat soort dingen. Want ze zorgde niet alleen haar hele leven voor dieren, maar ook voor mensen. Zo heeft ze negen indonesische weesjes een tweede kans gegeven, die hebben allemaal leren kennen wat liefde is.

Eigenwijs groot hart
Ulla heeft een neushoornvogel in haar huis rondvliegen, die heet Tinchen en werd ooit geconfisceerd. Ze heeft twee oeroude honden, twee hele jonge kittens en de hele tuin vol met puber-orangutans. En Ulla zelf zit vol met verhalen! 50 jaar grootste dierentuin in Indonesie. nou daar zat Ulla dus van mijn tijgerverhaal niet op te kijken, hoor. Ze kon daar vier nog veel ergere verhalen tegenover zetten. Nee, Ulla heeft heel veel leuke- en ook verschikkelijke dingen meegemaakt in de dierentuin. En het klopt, Ulla is verschikkelijk eigenwijs, en ze is ook af en toe moeilijk in omgang. Maar dat geeft niet: ze is een heel lief mens met een heeeeel groot hart.

Eigenwijze stad
De dag toen ik naar huis moest, wilde ik nog even met Femke mee gaan om te zien waar ze werkt en om foto´s te maken. Femke werkt in een opvangcentrum naast het vliegveld in Jakarta. Daar komen de geconfisceerde dieren naartoe die gesmokkeld moesten worden. En die zijn meestal in een vreselijke toestand! Femke kwam naar de dierentuin om een gibbon te laten opereren, die had negen (!) kogels in zijn lijfje. En ze had nog een orangutan en een tweede gibbon meegenomen, allebei met kiespijn. Op de terugweg ben ik met haar meegegaan. We hebben alle dieren in kisten op een vrachtwagen gezet en ons ertussen geperst. Ik moest op de laadklep zitten en een doek voor de kist van de gibbon houden, anders werd hij te bang in het verkeer van Jakarta. En anders konden de mensen hem zien. Zo reden wij dus door de drukke straten van Jakarta. We konden niet praten van de herrie en elke twee minuten stootte ik mijn hoofd aan het plafond van de vrachtwagen, omdat er weer een grote hobbel in de weg zat.

Mooie geluiden
Vlak na vertrek begon ineens de grote gibbon in zijn kooi te roepen. Heel zachtjes begon hij, haalde uit met zijn stem en enidigde in het typische oerwoud-roepen, dat ik zo vaak in de bossen van Kalimantan had gehoord. Waar ik zo vaak ´s ochtends wakker van was geworden en waar ik in de bossen bijna elke dag diep gelukkig en rustig van werd. Het geluid van het oerwoud, dat er net zo thuishoort als de warmte en de herrie van de krekels.

Eigenwijze geluiden
Hier was het geluid volledig misplaatst. In plaats van krekels ging de roep gepaard met toeteren van vrachtwagens en in plaats van de heerlijke moddergeur in de bossen, rook ik uitlaatgassen. Maar weet je, eigenlijk wist ik niet goed welk geluid nu eigenlijk misplaatst was: de vrachtwagengeluiden of de gibbon. Ik wist eventjes niet in welke wereld ik nu eigenlijk zat, want alletwee leven ze in mij. Wat ik in ieder geval wel zag, of hoorde was dat de twee werelden op de een of andere manier niet bij elkaar pasten. En het werd me in één klap duidelijk, dat het nog een hele taak wordt om voor elkaar te krijgen, dat ze wel bij elkaar passen.

Wijzelijk doorgaan
En daar zat ik dan op mijn laatste stagedag, hurkend op een vrachtwagenklep, de hand van een roepende gibbon vasthoudend, midden in de drukke, stinkende straten van Jakarta. En ineens wist ik een ding heel zeker: We zijn nog lang niet klaar. Er is nog zooooo verschikkelijk veel te doen! En ik weet nu nog meer, waarvoor ik eigenlijk studeer: Om hierbij te helpen.
Maar nu ga ik eerst even koffie zetten.
Meike