Gigantische flora en fauna
Ik sta nog steeds elke keer weer verbaasd over de immens grote planten die hier gewoon langs de weg groeien. Zo is het in het Primate Center dus heel gewoon om ineens een mega bananenplant tegen te komen, met vruchten nog ook! Of een grote hertshoorn, die op een een boom groeit. Ook de insecten verbazen me. Gisteravond zaten we aan tafel buiten te kletsen, toen landde er ineens een bidsprikhaan op de tafel en begon mieren te eten. De mieren zijn niet zo leuk hier trouwens - je hebt hele kleintjes die doen geen kwaad, maar je moet wel heel erg oppassen voor die grote rode mieren (ca 2 cm lang) - die steken je, zodra ze in aanraking komen met je huid, en dat jeukt de volgende dag nog steeds verschikkelijk.

De keuken van het Primate Center

Wooncomfort
Het huis zelf was heel erg klein. Beneden was een ruimte van ca. 4x4 m. Die was volgepropt met vruchten (die jongen is de vruchtenleverancier van het Primate Center), een aquarium met een grote vis, een bank die ooit een busbank geweest is met drie broers daarop. Aan de huisdeur plakte trots, hoe kan het ook anders, een sticker van de Apenheul! Midden in Jakarta!

Familieleven
Een van de broers was aan zijn brommer aan het knutselen en dat vond iedereen spannend. We zijn na een tijdje met hem te hebben gepraat naar boven gegaan. Dat ging via een hele enge ladder, die alleen maar tegen de muur aan stond. Hij wankelde zodra je erop stapte. Boven had je een ruimte die er net zo uitzag als de kamer beneden, alleen stond hier een bed op de grond, een bank en de mega grootste televisie die ik ooit heb gezien!! Hij had een oppervlakte van minstens 1,5 m x 1,5 m!!! En deze televisie werd ook meteen aangezet. We hebben toen vruchten gegeten. De strenge moslims gingen even in een hoekje bidden (ik dacht altijd dat dit een vreselijk gedoe zou zijn, maar het gaat net zo snel als even mobiel bellen op een tapijtje) Die jongen had in zijn kamer twee kooien met vogels hangen. Hij wilde ze ooit vrijlaten zei die. Ik vroeg of hij dit in Jakarta wilde doen, en toen kregen ze allemaal de slappe lach. Nee natuurlijk niet, dat is toch een grote stad… Ze krijgen hier trouwens heel snel de slappe lach en het is onmogelijk om niet mee te lachen - zelfs als ze je uitlachen lig jezelf ook nog in een deuk.

Uit eten
Na het eten (volgens mij waren de vruchten die we aten eigenlijk voor de apen bedoeld, maar ja we zijn toch ook primaten?) stapten we weer in het auto om naar Bogor-City te rijden. Tijdens de rit kreeg ik van de hele club uitgebreid les in de indonesische taal - helaas kon ik maar de helft onthouden, maar het was erg gezellig. En toen we eindelijk in de stad aankwamen gingen we alweer eten in een eettentje langs de straat. Ik had sate kambing (geitenvlees) met superscherpe saus en uiteraard rijst. Ze zijn hier wel onder de indruk dat ik als blanke zo graag scherp eet. Maar ze gaan je ook wel uitdagen en je het scherpste voorschotelen wat je maar kunt krijgen. Zo kreeg ik bijvoorbeeld sambalsalade met i.p.v. slablaadjes kleingesnipperde tjabeh rawit (kleine spaanse pepertjes).

Ieders leven
Toen we mijn collega hadden afgezet bij haar huis gingen we ook alweer richting Jakarta. En op de terugweg dacht ik bij mezelf, hoe gek de wereld toch in elkaar zit: Wat voor de indonesische medewerkers van het Primate Center een hele gewone avond was, was voor mij een vreselijk leuk en spannend avontuur… En ik heb er wel erg van genoten!