| |
Toeristen en geesten
DEEL 8 (06-08-2004) Het sturen van foto's gaat niet zo erg goed, zodat ik (Rob Franken) haar vaak vraag om foto's, foto's en nog eens foto's. Meike doet ontzettend haar best, maar het Internetcafé heeft een zeeeeeer trage Internetverbinding. Vandaag kreeg ik van Meike een schets van de ICT-omstandigheden in Borneo. Op mijn vraag naar foto's kreeg ik het volgende antwoord, dat ik jullie niet wil onthouden:
"Ja, dat weet ik toch wel dat jij ook fotos wilt :-) Maar je weet altijd wel dat ik mijn best doe, toch? Ik had vorige keer al problemen met mails van 50 k, dat gaat dan wel, maar dan kan ik niks anders meer doen. Een mail duurt dan ongeveer 10 minuten. Dat zijn dan de momenten dat ik indonesie gewoon haat, hoor. Maar ik wil het weer proberen volgende keer. Nooit opgeven, dat heb ik hier wel geleerd. Je moet je voorstellen, dit internetcafe is een houten huisje aan de straat, met drie computers op de grond, daarvoor moet je dan op een kussen zitten en drie computers op een tafel. Op de grond ligt heel oud tapijt en aan de wand is geen behang maar gewoon blauw geschilderd. En iedereen rookt en er is heel hard radio - dit is eigenlijk onvoorstelbaar in Nederland. Ze hebben ook geen lampenschermen hier bijvoorbeeld, het is nooit echt mooi in de huizen, maar toch heeft het iets. En overal zijn mieren en muggen en zo."
Meike's verslag
Oh ja ik weet het, ik heb weer lang niks van me laten horen .. Maar ik was op vakantie in Tanjung Puting, en er was helaas geen internetcafe in de buurt. Vandaar.
Tanjung Putting vakantie
We (Anne, Putri, Purwo, Agnes en ik) zijn vier dagen naar Tanjung Puting gegaan, om te zien hoe de orangutans het daar hebben. En het was wel heeeel erg leuk, hoor. We zijn met een klotok (dat is een boot) drie dagen door het park gevaren en hebben onwijs veel wildlife gezien. Neushoornvogels, neusapen, vlinders en zelfs een krokodil. En natuurlijk ook veel orangutans, maar ja voor ons was dat dan niet zo bijzonder nieuw, omdat we die elke dag zien natuurlijk. Wat wel heel bijzonder was, was dat het volwassen orangutans waren. Op Tanjung Puting kunnen de toeristen heel dicht bij de orangs komen. We hebben aan den lijve mogen meemaken dat volwassen orangs dichtbij onwijs gevaarlijk kunnen zijn. Een van de volwassen mannetjes - met wangkwabben - wilde mijn rugzak pakken. Ik zag hem naar me kijken en ineens kwam die dus op me af. Nou, wat doe je dan? Eigenlijk had ik op dat moment niet veel zin om daarover na te denken... Ik heb gewoon snel besloten om heel hard weg te rennen. En alle andere mensen deden hetzelfde. Je hebt geen idee hoe snel orangutans ineens kunnen zijn als jij snel bent. Hij ging dus achter ons aan en er was op de een of andere manier niks wat zijn interesse kon afleiden, totdat een van de gidsen met vruchten kwam. Toen ging die rustig zitten eten, en wij konden langs hem heen lopen en een van de toeristenmeiden bleef zelfs een meter voor hem staan om een foto van hem te maken. Toeristen zijn soms raar volk. Verder geef ik hier geen commentaar over toeristen, hoor. We hebben ook op de klotok geslapen. Elke avond zag je een mooie zonsondergang. We hadden een gitaar (en ook iemand die kon spelen :-)) en erg lekker eten - Het was gewoon geweldig!
Geestig verhaal
 Ik heb jullie ook nog beloofd om over de ceremonie op het nieuwe eiland te vertellen. Nou ja, dat was ook wel leuk en heel spannend. Maar eigenlijk ook wel erg gruwelijk. Er werden namelijk een hoop kippen, een geit, een varken en een koe geofferd en dat was gewoon verschikkelijk om te zien. Maar voor de rest was het wel leuk om mee te maken, hoor. De Dayaks hebben op de eerste dag met 7 drummers de geesten van het eiland opgeroepen om ze te vertellen wat er met het eiland gaat gebeuren. Om daar toestemming voor te vragen. Het waren 22 geesten. Willie en Lone moesten tot diep in de nacht zitten wachten tot alle geesten gekomen waren en het duurde en duurde maar. Toen Willie voorzichtig zei dat die de volgende ochtend vroeg op moest, kwamen de geesten binnen een kwartier, vertelde hij.
Slachting
Het offeren van de dieren was het hoogtepunt van de ceremonie. Ik heb niet gekeken en ook mijn vingers in mijn oren gestopt. Het ergste was dat de chief van de ceremonie wilde dat Willie het slachten moest doen.  Willie mocht niet weigeren, want dan zouden de geesten boos worden en hij zou daarmee meteen de steun van de lokale bevolking verliezen, die zo hard nodig is. Hij moest dus het varken en de koe dood maken en dat vond die echt niet leuk!! Maar wat had hij voor een keuze? De locals hier zijn zo belangrijk. Met hun staat en valt het hele project. Alle babysitters en teknisi zijn locals en ze beschermen de eilanden zo goed ze kunnen. Maar voor de rest was de ceremonie ook erg gezellig. Ik heb ervan genoten en ben ook blij dat ik het heb mee mogen maken.
Chenchen, mijn nieuwe vriend
Op het station is niet zoooveel nieuws gebeurd. Ik zit weer op Midway en heb een nieuwe vriend daar: Chenchen. Hij is onwijs sterk en best dominant en hij houdt ervan om even te laten zien dat hij de sterkere is. Toen ik in group drie begon, moest hij dat ook aan mij laten zien en ik had de keuze, of ik sluit vriendschap met hem, of ik ga een vinger verliezen of een teen. Na drie bijna-vingerverliezen incidenten heb ik mijn keuze gemaakt, en nu zijn we dikke vrienden. Chenchen en ik... Hoe ik dat heb gedaan? Nou, gewoon vriendelijk blijven en hem elke keer als die wil bijten oppakken en knuffelen, zo zoet dat je er zelf bijna misselijk van wordt. Dat werkt altijd. Elke keer als Chenchen bij me komt, heeft hij iets in zijn mond. Pitjes of bladeren, plastikdopjes en metaalstukjes. Van alles wat die zo vindt in het bos. Soms laat die het aan me zien. Dan maakt die zijn mond open en mag ik even kijken... Heeeel erg soms mag ik ook wat hebben. Maar dat zijn alleen maar gewone dingen zoals pitjes of nootjes, nooit en never de hele bijzondere dingen zoals plastikdopjes (die ik natuurlijk heel graag wil hebben :-)).  Gisteren kwam die met een hele grote grapefruit. Die legde hij heel voorzichtig op mijn schoot. Ik voelde me net al geeerd en zei: "Oh wat lief Chenchen, dank je". Pas toen hij met een vinger erop tikte, snapte ik zijn bedoeling. Ik moest de grapefruit open maken!! Nou ja, toen heb ik ook mijn deel kunnen bijdragen in het resocialisatieprocess. Ik heb hem namelijk laten zien hoe je dat met een stokje kunt doen.
Ik vrij, jullie vakantie
Vandaag ga ik genieten van mijn vrije dag en morgen gaat het weer naar Midway. Ik hoop dat bij jullie ook alles goed gaat. Als het goed is, hebben jullie nu lekker vakantie, toch? Is het wel een beetje warm daar?
Ik denk nog steeds veel aan thuis, ook al wordt het steeds leuker hier. Echt waar, ik geniet elke dag wel.
Vele lieve groetjes,
Meike
 
U kunt zich abonneren op een mailinglist. Dan krijgt u automatisch een mailtje als Meike een nieuw reisverslag heeft gestuurd.
Abonneren op mailinglist
© 2004 PSI en 4XS2 | |
