Midway is leuk
Sinds begin van de week zit ik op Midway en het is helemaal niet gevaarlijk of eng! De orangutans zijn zelfs nog veel makkelijker dan de kleintjes. Ze gaan gewoon weg als je dat zegt en ze begrijpen veel meer wat je wilt. Behalve Manggis dan. Die zit de hele tijd bij me en wil ook nog in mijn hangmat! Manggis is bijna 6 jaar oud en niet bepaald een van de kleinste op Midway. Ik geef het je te doen, je hangmat met een orangutan van ca. 30 kilo delen. Ik heb het één keer gedaan. Dat was behoorlijk stom, want als je niet oppast is de hangmat na een tijdje niet meer van jou! Nu mag ze dat niet meer, en sindsdien hebben we ook constant ruzie. Ik ben om welke reden dan ook haar uitverkoren vriendin, ook al ben ik daar soms niet zo blij mee! Als we bijvoorbeeld naar het bos gaan, moet ze per se bij mij aan het handje lopen, anders vertikt ze het om mee te gaan. Maar als ze dan eenmaal aan mijn hand loopt, gaat ze niet netjes mee zoals je dat misschien zou verwachten. Nee, ze houdt zich met beide handen aan mijn hand vast en dan gaat ze daar met haar hele gewicht aan hangen. Au!! Ik moet haar dan meesleuren... ja daaag! Soms gaat ze er nog bij zitten ook en verwacht dat ik haar dan meetrek!!!! Nou ja zeg! Dan blijf ik gewoon staan of probeer haar los te maken - maar dat is een hele opgave! Het is heel moelijk om een orangutan die jou vast heeft weer van je af te krijgen. Ze hebben namelijk vier grijpmogelijkheden: Heb je net een hand los, hebben ze nog een hand en twee voeten om je vast te grijpen en het is gewoon onmogelijk om alle vier de handen in de gaten te houden. Als je een keer vrij bent moet je snel wegrennen!! Maar - als je twee orangutans aan je hebt hangen, dan kun je de situatie beter accepteren zoals die is, want dan is er echt helemaal geen ontkomen meer aan.

Mr X: Arun
Op Midway ben ik Arun aan het observeren. Dat is erg moeilijk, want hij is er namelijk nooit. Op Midway hoeven de orangs niet in de nachtverblijven te slapen. Ze mogen ook gewoon buiten blijven als ze dat willen. Nou en Arun wil dat dus heel vaak! Meestal komt die dan wel Žs ochtends eten en blijft daarna soms ook de hele dag in de buurt. Maar gisteren is er iets met hem gebeurd - hij kwam gewoon helemaal niet opdagen. Dat vond ik op zich niet zo erg. Tenslotte is geen contact ook een soort contact, maar ik moest wel zeker zijn dat hij niet in de loop van de dag bij een van de andere groepen zat. Helaas hebben ze in het bos geen telefoon, dus moest ik alle groepen aflopen (zijn er "maar" vier ..).
Nou ja, ik noem het aflopen, maar als je door het bos "loopt" dan is dat geen lopen, hoor. Het is klimmen en vechten. Een verschrikkelijke hitte en ik moet echt oppassen dat ik niet chagarijnig wordt, want elke vijf meter blijft je voet in een rare plant hangen en je valt bijna. Of je trapt voor de 10.000ste keer in een gat vol stinkend slik. Ik loop nu ook altijd met sandalen in het bos, zoals de indonesische mensen dat doen. Het is dan later gewoon makkelijker om je voeten weer droog (en schoon) te krijgen!

Een wilde orang utan
Maar mijn bostrip was ook wel spannend. Op Midway zijn nog maar twee babysitters en de rest zijn mannen, die teknisi worden genoemd. Die ochtend hadden de teknisi namelijk nog het "wilde mannetje" gezien. Hier leeft een wilde orangman met wangkwabben in het bos. Die was er al voordat het opvangstation Nyaru Menteng kwam. Soms hoor je zijn longcall. De babysitters zijn heel erg bang van hem en gaan meteen rennen als ze hem zien. En de orangkids ook! Voordat ik vertrok om Arun te zoeken hebben ze me allemaal gewaarschuwd. Maar toch wil ik hem echt wel een keer zien. Ik dacht bij elk vreemd geluid dat hij dat was! Ik ben niet bang voor hem. Lone zei ook dat hij alleen maar kijkt als je hem tegen komt en niks doet. Helaas heb ik hem niet gezien en trouwens Arun ook niet, de hele dag.

Nog een "wilde"
Mr. Brown is de tweede wilde orangman hier in het bos. Maar hij heeft geen wangkwabben. Hij komt bijna ieder dag langs op Midway. Hij is echt heel groot en erg mooi! De eerste dag op Midway kwam die heel dicht bij mij zitten om naar me kijken. Op zoŽn vijf meter afstand. Maar bij elke beweging die ik deed, schrok die. Toen is die na een tijdje ook maar weer weg gegaan. Hij was banger dan ik. Het was zoŽn vreselijk mooi moment, ik zal dat nooit vergeten.

Leren eten
Op de Babyschool was het eergister ook spannend. De babysitters hebben toen "Lui" vanuit het bos naar de kliniek gebracht. Hij ademde heel zwaar en het leek alsof die iets had ingeslikt, wat nog in zijn keel vast zat. De dierenarts heeft geprobeerd het er weer uit te krijgen, maar er bleek niets te zitten. Toen zijn ze in het bos gaan kijken waar hij aan het spelen was geweest. Daar bleek dat hij een plant had gegeten die heel erg in je keel prikt. Hij had dus gewoon verschrikkelijke keelpijn. Maar het was zo zielig om te zien! Iedereen dacht dat hij doodging, paniek! Maar ja, als kleine orang heb je veel te leren en soms is het door "learning the hard way". Het is wel jammer dat je niet gewoon kunt zeggen "pas op, dat prikt! Niet eten!" Dan zou je het toch een stuk makkelijker hebben...

Car pooling
Vandaag ga ik met de vrachtwagen naar Palangka. We rijden altijd mee als er fruit wordt opgehaald voor de orangs. Dat is dus wel een hele vrachtwagen vol! En als er teveel mensen meerijden, moeten er een paar achterop de vruchten zitten. Meestal ben ik daar een van. Daar zorg ik wel voor - erg liggen namelijk erg lekkere vruchten achterop en het is een half uur rijden naar Nyaru Menteng. Het is trouwens wel een rare wetgeving hier: Je mag niet met meer dan drie mensen voorin zitten (dat is te gevaarlijk), maar je mag wel achterop de vruchten zitten!! Soms is Indonesie een raar land, hoor.
Veel rood-oranje knuffels,
Meike