Survivors
Ik ben weer op de babyschool aan het observeren, het is toch zoīn contrast! De kleintjes op de babyschool zien er nu echt heel erg klein uit in vergelijking met de 4- tot 6 jarigen, en ze zijn het ook. Nadat ik op Midway ben geweest zie ik veel duidelijker hoe afhankelijk de hele kleine hummeltjes nog zijn. Zelfs de hele erge bijters hebben zoooo hard een wezen nodig waar ze een beetje liefde van krijgen en ze willen zooo graag aandacht. Soms is het echt ongeloofelijk om ze zo aktief te zien, als je fotos ziet van hoe ze binnenkwamen. Sommigen van de nu vrolijkse orangutans waren bijna dood toen ze kwamen met echt hele erge wonden van binnen en van buiten. Wat een wil om te leven!!!

Moeilijk en makkelijk
Er komen bijna elke week weer nieuwe orangs binnen, maar de meeste zijn al volwassen. Ze komen uit gebieden waar ze de mensen lastig vallen door hun velden leeg te eten en moeten in een nieuw gebied weer worden uitgezet. Tot die tijd verblijven ze op Nyaru Menteng en worden ze getest op allerlei ziektes. Het is nog steeds zo erg. Ik vind het ongeloofelijk dat mensen en orangs niet gewoon samen op aarde kunnen leven!! Maar ja, ook mensen kunnen het niet eens met elkaar vinden. Zo leuk al die kleintjes ook zijn, de redenen waarom ze hier zitten zijn gewoon door en door triest. Daar wordt ik vaak wel heel erg verdrietig van. Helemaal omdat ik het nu allemaal met eigen ogen zie. Terwijl het hier zo vreselijk leuk is, is het eigenlijk helemaal niet leuk om dit allemaal te zien.

De bink "Madsen"
Wie ik echt heel erg lief vind, dat is Madsen. Madsen is echt heel erg stoer, hij is pas twee, maar mag al in de groep van de ongeveer 3 jarigen. Hij kan alles aan, omdat die altijd zo hard bijt! Ook mij Hij is al vrij zefstandig. Soms verdwijnt hij gewoon en vinden we hem dan ineens bij een van de andere groepen terug. Maar je moet hem eens zien als er lampongapen in de buurt zijn! Dan verdwijnt die zo snel die kan onder de hangmat van een van de babysitters en houdt haar hand stevig vast. Af en toe kijkt ie dan met grote ogen van onder de hangmat naar de apen en gooit met takjes, die stoere bink! In het bos zijn hele enge mieren, ze zijn zwart en lopen in straten van een meter breed door het bos. Ze worden door de Dayaks "dancing" genoemd, als je erin trapt dan dans je namelijk. Als op een weg naar het bos deze mieren lopen dan krijg je de orangs voor geen enkele prijs met je mee. Madsen begon op een dag heel erg te dansen naast mijn hangmat, de babysitter en ik riepen tegelijk "semut, semut!! (mieren, mieren!)" om de anderen te waarschuwen. Madsen sprong in paniek in de hangmat van de babysitter en ik ging kijken waar de mieren liepen om een vluchtweg uit te zoeken. Na een hele tijd zoeken vond ik eindelijk de mieren: Het was er eentje... Oh, Madsen jij wordt zo nooit de stoerste orangman uit het hele Mawasgebied. :-)

Een nieuw eiland
Nyaru Menteng heeft trouwens sinds kort een nieuwe release eiland bijgekregen (voor de mensen die dit nog niet weten). Het zijn er nu drie in totaal. Vrijdag begint op het nieuwe eiland een grote ceremonie om de slechte geesten weg te jagen, op zīn Dayaks. Er worden geiten en buffels onthoofd hoorde ik... De ceremonie gaat vier dagen duren. Ik ben heeeel erg benieuwd, natuurlijk ga ik kijken en uiteraard ook berichten!! De Dayaks die hier allemaal zitten zijn trouwens een leuk volk. Ze zijn er zo vreselijk trots op dat ze Dayak zijn, dat is het eerste wat ze je vertellen. Na een tijdje doorvragen kom je dan erachter dat er ook nog echtere Dayaks zijn, die leven in het bos en eten mensen (zeggen ze tenminste). De Dayaks in Palangka zijn als de dood voor de echte Dayaks. In het begin schrok ik wel, want bijna iedereen van de teknisi en de babysitters heeft in het verleden weleens een orangutan gegeten. Smaakt net als kip, zeggen ze. Ze zijn er niet echt trots op, zou ook gek zijn als dat zo was, gezien het werk dat ze doen. Maar ze vertellen het wel elke keer. Misschien vinden ze de reactie van de onderzoekers leuk? Die zijn meestal diep geschokt namelijk.

Een dyak vrouw

Gezellig volk
De Dayaks zijn echt heel erg gezellig, ze kletsen altijd met je en hebben ook altijd lol. Maar soms is het zo moeilijk om ze aan het werk te krijgen! Nu ik niet meer nieuw ben en bij het dagelijkse leven van de babysitters begin te horen, zie ik ook veel meer dingen die dus niet horen. Zo doen ze bijna allemaal, lekker een dutje in de hangmat na het eten, en de orangs doen dan maar wat. Of ze doen gewoon helemaal niks onder het kletsen. Het is af en toe om gek van te worden, echt waar! Soms schaam ik me diep, bijvoorbeeld als we door het bos lopen. Als er een ander dier in het bos is, zoals bijvoorbeeld een gibbon, dan zien eerst de orangs het, dan de teknisi en drie uur later zie ik het, omdat het vlak achter me staat. En ik zeg dan vol verwondering tegen de teknisi (voor de eerste keer in het wild gezien): "Hey een gibbon!" en iedereen knikt vriendelijk met een sort tolerant/verlegen lach waar je meteen uit kunt aflezen dat ze je net heel stom vinden maar niet durfen om het te laten zien… Ook als de babysitters of de teknisi me iets willen laten zien, dan zie ik dat nooit. Eergisteren was er een slang in de bosjes en de babysitter heeft me heel lief gewaarschuwd. Denk je dat ik iets zag??? Echt niet, er was gewoon helemaal niks!! Nou, okay er zijn andere dingen waar ik goed in ben!! Helaas heb ik die eventjes in het bos niet nodig. Maar het komt wel goed, ik heb nog een paar weken om de Dayaks hun kunstjes af te kijken.

Geboorte
Van de week hadden we een grote verrassing - īs ochtends had een van de vrouwtjesorangs in de quarantaine een kind gekregen, een jongetje! Zat ze daar ineens met een kleintje, niemand wist dat ze zwanger was toen ze binnenkwam! Het was wel een probleem in het begin, want ze wist niet goed hoe ze hem moest houden zodat die kon drinken. Er is dus dag en nacht iemand bij haar geweest om te kijken of hij drinkt. Helaas zat ze de hele tijd onder een doek, waarschijnlijk vond ze het helemaal niet leuk om bekeken te worden. We weten dus niet echt of hij drinkt, maar hij leeft nu, vijf dagen later nog steeds en is ook redelijk krachtig. Ze wordt goed in de gaten gehouden, maar het ziet er naar uit dat het gewoon goed gaat.

Slecht Internet
Ik probeer steeds weer om fotos te versturen maar zoals ik al zei, de internetverbinding is niet zo geweldig. En het SMSssen gaat ook niet. Ik heb nog helemaal niks van jullie gehad en al mijn berichten komen weer terug. Jammer. Nu gaan Laura en ik naar Palangka om onze visa te verlengen. Ik hoop dat alles goed gaat, maar dat zal wel. Zo niet, dan zien jullie me wel binnenkort verschijnen
Veel liefs.
Meike